சுற்றுலா போகலாம் வாங்க!

பள்ளி நாட்களில் கல்விச்சுற்றுலா என்பது மறக்க முடியாதது. வாழ்க்கையில் பார்க்கமுடியாத பல விஷயங்களை பள்ளியில் படிக்கும்போது சர்வ சாதாரணமாக பார்த்திருக்கிறோம் என்பது சாதாரண விஷயமா? நம்மில் எத்தனை பேர் சட்டை பொத்தான் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைக்குள் போயிருக்கிறீர்கள்? HMT வாட்ச் உருவாகுவதை பார்த்திருக்கிறீர்களா? அட மைசூர் சாண்டல் சோப் தொழிற்ஸாலைக்குள்ளாவது போயிருக்கிறீர்களா? இதையெல்லாம் நான் பள்ளி நாட்களிலேயே சாதித்துவிட்டேன்.

சுற்றுலா குறித்து நோட்டீஸ் போர்டில் பார்த்தவுடனேயே பரபரப்பு தொற்றிக்கொள்ளும்..பணத்தை கட்டி முன்பதிவு செய்யவேண்டும். ஒரு வேளை இடம் கிடைக்காவிட்டால்...? புறப்படும் தினத்தன்று அதிகாலையிலேயே பெட்டியுடன் பள்ளிக்கு ஓடிச்சென்று, டிரைவர் இருக்கைக்கு மிக அருகில், முன்சீட்டை பிடிக்க வேண்டும்..அப்போதுதான் சாலைக்காட்சிகள் நன்றாக காணக்கிட்டலாம்.

பள்ளி சுற்றுலா உண்மையிலேயே ஒரு அற்புதமான அனுபவம். பெற்றோர்களை பிரிந்து இருக்கும் நான்கு நாட்கள். ஆசிரியர்களின் அரவணைப்பு. வகுப்பு தோழர்களுடன் உல்லாசம். ஜூனியர் சீனியர் மாணவர்களுடன் நட்பு..ஓட்டல் சாப்பாடுகள், எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக புதுப்புது இடங்கள். சில சிரமங்களும் இருந்தன. குளியல், நம்பர் டூ போதல் போன்ற விஷயங்களுக்கு அந்த சிறு வயது, நம்மை சரியான நேரத்திற்கும் கூட்டத்துடன் அனுசரிக்க கற்று கொடுக்காததால் தடுமாறச்செய்யும்.

பள்ளி சுற்றுலா நினைவுகள் சாகும் வரை கொஞ்சம் கூட மங்காமல் நம்மை தொடர்ந்து வருவது ஒரு அற்புதம். ஒரு முறை நான்கு நாட்களுக்கு செலவுக்கு என் தந்தை கொடுத்த இருபது ரூபாயில் பத்தை தொலைத்துவிட்டேன். அறுபதுகளின் இறுதி ஆண்டுகள். மூன்றாவது நாள், சாப்பிட காசு இல்லை. காரைக்காலில் ஒரு ஓட்டலில் சக மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் இரவு உணவு சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள். நான் வாசலில் பிச்சைக்காரனை போல நின்று கொண்டிருக்கிறேன். கையை துடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்த ஆசிரியர், எங்களால் புளியோதரை, நடையன் என்றெல்லாம் அழைக்கப்பட்டவரும், கையில் விரல்களால் ஊசியை போல வலிக்கும்படி கிள்ளக்கூடியவருமான அவர் என்னிடம் ஏண்டா வெளியில் நிற்கிறாய் என்று உறுமுகிறார். பசியும் ஆற்றாமையும் அழுகையாய் வெடிக்கிறது. பணம் தொலைஞ்சு போச்சு சார் என்று கதறுகிறேன். கொடுங்கோலன் என்னை அன்புடன் உள்ளே அழைத்து சென்று நான் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை உடன் இருந்து பில்லுக்கும் பணம் கொடுத்து விட்டு, என்னிடமும் ஒரு பத்து ரூபாய் தாளை திணிக்கிறார். ஊருக்கு திரும்பியவுடன், பெட்டியை முழுவதும் காலி செய்து பார்க்கும்போது ஒழுகிய தேங்காய் எண்ணையில் ஊறிப்போய் கிடக்கிறது அந்த தொலைந்து போன பத்து ரூபாய்!

அந்த வயதில் பார்த்த இடங்கள்தான் எத்தனை! திருச்சி மலைக்கோட்டை, ஸ்ரீரங்கம், திருவானைக்காவல், கல்லணை, தஞ்சை பெரிய கோவில், காரைக்கால், வேளாங்கண்ணி, நாகூர், சென்னையில் மூர் மார்கெட், ரயில் நிலையத்துக்கு அருகே இருந்த மிருகக்காட்சி சாலை, மவுண்ட் ரோட், அங்கேயிருந்த பிரம்மாண்டமான சினிமா பேனர்கள் , என் அபிமான சிவாஜியின் சாந்தி தியேட்டர், மெரீனா பீச், பிற்பாடு நான் படிக்கப்போகும் மாநிலக்கல்லூரி, பெங்களூர், மைசூர், பிருந்தாவனம், HMT வாட்ச் பாக்டரி, சந்தன சோப் தொழிற்சாலை, மாண்டியா சர்க்கரை ஆலை, மதுரை கோவில், அழகர் கோவில், திருப்பரங்குன்றம், நாயக்கர் மஹால்.....அடடே பதினைந்து வயதுக்குள் எத்தனை இடங்கள்!

சரி, உங்களில் எத்தனை பேர் சினிரமா படங்கள் பார்த்திருக்கிறீர்கள்? மூன்று ப்ரோஜெக்டர்கள் வழியாக பிரம்மாண்டமான திரையில் ஒரே உருவமாக , அதாவது மூன்று பாகங்களின் ஒரே உருவமாக காட்டப்படுவதுதான் சினிரமா. இதன் சிறப்பம்சம் துல்லியம் மற்றும் பிரம்மாண்டம். தென்னாட்டில் இரண்டே தியேட்டர்களில் மட்டுமே திரையிட முடியும்..அவை பெங்களூரில் உள்ள கபாலியும் சென்னை ராயப்பேட்டையில் இருக்கும் பைலட்டும் தான். நான் ஒன்பதாவது படிக்கும்போது பெங்களூர் சுற்றுலாவில் ஒரு சினிரமா படத்தின் போஸ்டர்களை பார்த்தேன். 'The Seven wonders of the World' என்பது படத்தின் பெயர். அப்போதே நான் சினிமாவை ஒரு கலை என்று உணர்ந்த ரசிகன். எப்படியாவது அந்த படத்தை பார்க்காவிட்டால் மண்டை உடைந்துவிடும் என்ற நிலை. பகல் முழுவதும் ஆசிரியர்களை நச்சரித்து..கடைசியில் வெற்றி எனக்கு. இரவுக்காட்சியில் கபாலியின் குளிர்ந்த திரையரங்கில் பிரம்மாண்டமான் திரையில் அந்த படத்தை வாயை பிளந்து அத்தனை மாணவர்களும் பார்த்தோம். அதற்கு பிறகு இந்தியாவில் சினிரமா படங்கள் வரவேயில்லை, அந்த வகைப்படங்களும் அழிந்து போயின!

முதன் முதலாக திரைப்பட ஷூட்டிங்கை பார்த்ததும் பள்ளி சுற்றுலாவில்தான். மகாபலிபுரத்தில் கமலா மூவீசின் பெயரிடப்படாத படத்தின் படப்பிடிப்பு. கே.பாலசந்தர் இயக்கிக்கொண்டிருக்கிறார். தினத்தந்தி சினிமா செய்திகளை படித்தே தமிழறிஞரான நான், அதன் நாயகன் சிவாஜியை தேடுகிறேன்...என்ன ஏமாற்றம், ஒரு பாடலுக்கு ஆடிக்கொண்டிருந்தது சிவகுமாரும் வெண்ணிற ஆடை நிர்மலாவும். எல்லா பசங்களும் ஆட்டோகிராப் வாங்க துடித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தயாரிப்பாளர் எம்.ஆர்.சந்தானம் , வாங்கப்பா, நான் ஆட்டோகிராப் போடுகிறேன் என்று கிண்டல் செய்துகொண்டிருக்கிறார்....இந்த படம் வரவேயில்லை. வா ராஜா வாவின் ஷூட்டிங் இன்னொருபுறம். இதை இயக்கிக்கொண்டிருந்தவரோ அருட்செல்வர் ஏபிஎன். குழந்தை பருவத்தில் இதை விட சந்தோஷங்கள் என்ன வேண்டும்!

இப்போது இத்தகைய கல்வி சுற்றுலாக்கள் உள்ளனவா? பெரும்பாலும் இல்லை என்பதே அந்த அதிர்ச்சி தகவல்கள். என் பள்ளி பருவத்தில் நான் பார்த்த இந்த இடங்களை என் குழந்தைகள் பார்த்ததில்லை! நமது பாரம்பரிய பெருமைகள் பள்ளி நாட்களில் குழந்தைகளுக்கு போய் சேர்வதில்லை. இப்போதெல்லாம் கல்வி சுற்றுலா என்பது பல நூறுகள் செலவழித்து, கேளிக்கை பூங்காக்களுக்கு போய் சுகாதாரமற்ற நீர் விளையாட்டுக்களில் ஆட்டம் போடுவதுதான். கொச்சின், பெங்களூர் வரை தாவளம் போட்டிருக்கும் இத்தகைய கேளிக்கை மையங்களின் முகவர்கள் பள்ளி முதல்வர்களை சந்திக்கின்றனர். பெரும் பரிசுகள் கை மாறுகின்றன . முதல்வர்களின் குடும்பத்தினருக்கு வேறு தேதிகளில் அங்கு பெரும் உபசாரங்கள் காத்திருக்கின்றன. ஒரு பள்ளியில் ஆயிரம் மாணவர்கள் என்றால், அத்தனை பெரும் வெவ்வேறு தேதிகளில் ஒரே இடத்துக்கு பயணித்து, ஊசிப்போன பிரைட் ரைசையும் தின்று , உடம்பையும் கெடுத்துக்கொண்டு திரும்பி வருகிறார்கள். பயனடைவது இத்தகைய சுற்றுலா தளங்களை கட்டி சம்பாதிப்பவர்களும், இந்த பள்ளி முதல்வர்களும். இழப்பவர்கள் அற்புதமான அனுபவங்களையும் ,பண்பாட்டு செல்வங்களையும் மறுக்கப்பட்ட பாவம் மாணவர்கள்தாம்.

இடியட் பாக்ஸ்

அறிவியல் வளர்ந்தாலும் வளர்ந்தது, மூட நம்பிக்கையையும் உரம் போட்டு வளர்க்கின்றனர் சில அறிவியலாளர்கள். தமிழ் டிவி சேனல்களை சொல்கிறேன். எப்பொழுது திரும்பினாலும் திரைப்படம் மற்றும் சீரியல்கள் போக, ஒன்று ரிக்கார்ட் டான்ஸ் ஆடிக்கொண்டிருக்கின்றனர் அல்லது குரல் வளப்போட்டி நடந்துகொண்டிருக்கின்றது. நீதிபதிகளாக நடிகைகளும் பாடகர்களும் தங்கள் கருத்துக்களை அள்ளி விட்டுக்கொண்டிருக்கின்றனர். கெமிஸ்ட்ரி என்னும் அறிவியல் சொல் அடிக்கடி இங்கு இடம் பெறுகிறது. மற்றபடி பார்த்தால், ஜோதிடர்களும் வைத்தியர்களும் தூள் கிளப்பிக்கொண்டிருக்கின்றனர். பெரிய சேனல்கள் போக, லோக்கல் சேனல்களும் இவர்களை நம்பியே வாழ்கின்றன. எனக்கு இத்தகைய நிகழ்ச்சிகள் மிகவும் பிடிக்கும். கூசாமல் அள்ளி விடும் பொய்கள்தான் எத்தனை இனிமையாக இருக்கின்றன. இவர்கள் பெரும்பாலும் பெயருக்கு முன்னாள் Er. என்று வேறு போட்டுக்கொள்வது விசேஷம். பொறியாளர்களுக்கு வேலை இல்லா திண்டாட்டமே வராது போலிருக்கிறது.

ஒரு என்ஜினீயர் ஜோதிடர் கீச்சுக்குரலில் கத்தும் நிகழ்ச்சிகளில் இதுவும் ஒன்று. மழுமழு என்று ஷேவ் செய்த முகம். வழக்கம் போல ஒரு அழகான இளம்பெண். பிரச்சினைகளை முகத்தில் தேக்கிக்கொண்டு கஸ்டமர். மனித உரிமைகள் குறித்த ஒரு மாத இதழ் நடத்துகின்றாராம்.ஒண்ணும் போணியாவதில்லையாம். கீச்சுக்குரல் அலறுகிறது -'நீங்கள் வார இதழின் இடது மேல் மூலையில் ஒரு சரஸ்வதி படம் போடணும். வீணை வாசிக்கிற சரஸ்வதி. ஒரு நீளமான ஓவல் ,புளூ கலரில் இருக்கவேண்டும் , அதுக்குள்ளே இந்த சரஸ்வதி இருக்கவேண்டும். இதை மட்டும் போடுங்க, எங்கேயோ போய் விடுவீங்க...' கஸ்டமர் பாதி தெளிந்துவிடுகிறார். 'சரிங்க, ஒரு அமவுண்ட் சென்னையிலிருந்து வரவேண்டும்...அதுக்கு...' என்று ஒரு கொக்கியை போடுகிறார். 'அட, எல்லாமே சரியாப்போயிடும் என்று சொல்றேன்..., அந்த பணமும் வந்து விடும்...'இதை விட என்ன வேண்டும்? இவர் அடிக்கடி காம்பியர் பெண்ணிடம் ஜோக்கும் அடிப்பார். அவர்களும் லிப்ஸ்டிக் கலையாமல் சிரிப்பார்கள்.

ஒரு தம்பதி இதில் புகழ் பெற்றவர்கள். கணவர் யூல் பிரின்னர் போல் மொட்டை அடித்துக்கொண்டு கோட் அணிந்து கொண்டு எனர்ஜி மருத்துவம் செய்வார். ஒரு அலுமிநியபெட்டியில் பழைய ஜேம்ஸ் பாண்டு காலத்திய உபகரணங்களை வைத்துக்கொண்டு எனர்ஜி ட்ரீட்மென்ட் கொடுப்பார். ஹார்ட் அட்டாக்கால் துடிக்கும் பூவிலங்கு மோகன் அப்படியே ரிவர்சில் குணமடைந்து சிரிக்கும் அந்த விளம்பரம் நினைவிருக்கிறதா?

இவர் மனைவி ஒரு பெயர் மாற்ற நிபுணர். பீல்ட் அவுட் ஆன ஒரு நடிகை இவர் சார்பாக கஸ்டமர்களிடம் கேள்விகள் கேட்பார். இவர் கரும்பலகையில் ஒரு வினாடியில் கேள்வி கேட்டவரின் தலைவிதியையே மாற்றிவிட்டு புன்னகை செய்வார். எல்லாமே எவ்வளவு சுலபம் பார்த்தீர்களா...எனர்ஜி ட்ரீட்மென்ட் தோல்வியடைந்தால் கூட அதே கூரைக்குள் பெயரில் ஒரு ஸ்பெல்லிங்கை மாற்றி தப்பித்துவிடலாம் பாருங்கள்.

பெயர் மாற்றம் செய்வது பெரிய வேலைதான். இதில் முன்னோடியான 'சோழ' மன்னர் ஒருவரின் ஆர்ப்பாட்டமான நிகழ்ச்சி ஒரு புறம் என்றால், ஆன்மீக வெளியில் நனைந்தது போல் அமைதியாக தோற்றமளிக்கும் 'பார்மெட் நியூமெராலாஜியின்' தந்தை ஒருபுறம். இசைஞானியே கொஞ்சம் சதை போட்டு பெயர் மாற்ற வந்துவிட்டாரோ என்று யாரையும் ஒரு நிமிடம் தடுமாறச்செய்யும் தோற்றம். டைட்டில் காட்சியிலேயே திருவண்ணாமலை கிரிவலம் வருகிறார் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்களேன்.

ராசிக்கல் நிபுணர்கள் ஒரு தனி ஜாதி. பெயர்களில் இருந்து வரும் அதிர்வுகள் ஒரு வகை என்றால், இவர்கள் தரும் குட்டி கற்களில் இருந்து வரும் வைப்ரேஷன்கள் ஆளையே புரட்டிப்போட்டுவிடும். படிக்காதவன் படிப்பான். அடங்காப்பிடாரர்கள் சாதுவாகிவிட, உங்கள் வியாபாரம் ஓகோவென்று செழித்தோங்கும். மேலதிகாரிகள் சீட்டிலிருந்து எழுந்து உங்களுக்கு சல்யூட் அடிக்கலாம், எதிரிகள் உங்கள் காலடியில் குழைந்து கிடக்கலாம். ஒரே ஜாலிதான் இந்த மோதிரங்களை அணிந்துகொண்டால். ஒரு காலத்தில் பூசி மெழுகிய தோற்றத்தில் நகைக்கடை அதிபராகவே பல ஜென்மங்களில் பிறந்திருக்கக்கூடிய ஒரு என்ஜினீயர் இதில் கலக்கிக்கொண்டிருந்தார். டிவி பார்த்து எங்கள் உறவினர் ஒருவர் இவர் கடை வாசலில் நின்று அடம் பிடித்து தன இரண்டு மகன்களுக்கும் ராசிக்கல் மோதிரம் வாங்கிச்சென்றார். ரூபாய் ஐம்பதாயிரம் அவுட். மெடிக்கல் சீட்டுக்காகத்தான் இந்த விட்டலாச்சாரியா வேலை. எந்த சீட்டும் கிடைக்கவில்லை என்பது நான் சொல்லாமலேயே உங்களுக்கு தெரிந்திருக்கும் . இப்போதும் சில மார்வாடிகளும் சில பட்டுப்புடவை பெண்மணிகளும் இத்தகைய நிகழ்ச்சிகளை வெற்றிகரமாக நடத்திக்கொண்டிருக்கின்றனர்.

வைத்தியர்களும் ஆன்மீகவாதிகளும் இன்னொரு ரகம். கங்கைக்கரையில் அமர்ந்து அருளுரை வழங்கும் சங்கரரின் கார்பன் காப்பிகளும், சென்னை நகரில் வாழும் சில ஒயிட் & ஒயிட் சாமிகளும் புகுந்து விளையாடுகிறார்கள்.கிறிஸ்துவ பேச்சாளர்கள் பாடவும் செய்கிறார்கள். பூங்காக்களில், ஏற்கனவே பதிவு செய்த பாடல்களுக்கு வாயசைத்து , ஆடவும் செய்கிறார்கள். கண்கொள்ளா காட்சி. ஒரு பெரிய குடும்பத்தின் கடைக்குட்டி பாப்பா கூட கண்ணீர் மல்க 'பாவிகளுக்காக' இறைவனிடம் மன்றாடி அழுகின்றது. தினத்தந்தியில் ஒரு காலத்தில் முழுப்பக்க விளம்பரங்கள் தந்து வாலிப வயோதிக அன்பர்களுக்கு கடாக்ஷம் வழங்கியவர்கள் இப்போது தொலைக்காட்சிகளில் ஆணித்தரமாக ஆதாரங்களை புட்டு புட்டு வைக்கின்றனர். சில நம்பள்கி நிம்பள்கி வைத்தியர்களும் சிறுநீரகம் முதல் புற்று நோய் வரை எதையும் விட்டு வைக்க தயாராகயில்லை. ஒரு கீரையையே பிராண்டாக்கி பிரம்மாண்ட மாளிகையும், ஒட்டகங்களும், யானைகளும், பட்டாடைகளும், கிரீடங்களுமாக ஒரு வைத்தியர் ராஜபோகமாக காட்சியளிக்கிறார். சென்ற வாரம் ஒரு ராஜவைத்தியர் மான்கறி, புலிக்கறி வைத்தியம் செய்வதாக பல லட்சங்களை கறந்த குற்றத்திற்காக சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

லோக்கல் சேனல்கள்தான் சூப்பர். ஒரு சாமியார் வருகிறார். கூட அழகிய இளம்பெண்ணிற்க்கு பதிலாக ஒரு ரிட்டயர்டு ஆசிரியர். அவர் இவரிடம் கேள்விகளை கேட்பார். இடை இடையே தொலைபேசி அழைப்புக்கள்.
'சாமி, எனக்கு மூணு நாளா மூச்சுபிடிப்பு...'
'நாளைக்கு ஒரு நாள்...வீதியிலே....லாட்ஜிலே....நம்பர் ரூமிலே இருப்பேன். எழுவத்தி அஞ்சு ரூபா கொண்டு வாங்க. ஒரு பொடி தர்றேன்..சரியாப்போகும்' என்று சீப்பாக விஷயத்தை முடித்துக்கொண்டு தொடர்வார்.
'உங்க பின்னாலே பச்சை ஷர்ட் போட்டுட்டு நிக்கிறானே பையன், நேத்து ஸ்கூலில் ஒரு ஜாமெட்ரி பாக்சை தொலைத்தானே, கிடைச்சுதா' என்று தன் ஞானத்ருஷ்டி பிட்டை தூக்கி நம் மேல் போடுவார்.

இன்னும் ஒரு மந்திரவாதி இங்கு தொலைக்காட்சிகளில் தோன்றுவார். உடனே தெலுங்கு ப்பட மந்திரவாதியை கற்பனை செய்யாதீர்கள் . இவர் ஏதோ வங்கி உத்தியோகஸ்தர் போல தோன்றுவார். சகட்டு மேனிக்கு போன் செய்பவர்களை திட்டுவார். எல்லோரும் இவரை கிண்டல் செய்வதாக எண்ணம்..ரசமணி, மாந்திரீகம், வர்மம், என்றெல்லாம் அடுக்கிக்கொண்டே , இவற்றை வைத்து உங்கள் சகல பிரச்சினைகளையும் அடுத்த நாள் மதியத்திற்குள் தீர்த்து வைத்துவிடுவார். பாரத்தை தூக்கி என் மேல் போடுங்கள் என்று இந்த காலத்தில் யார் சொல்வார்கள்?

வாஸ்து நிபுணர்கள், அக்குபங்சர் நிபுணர்களும் தங்கள் பங்குக்கு உங்களுக்கு உதவ காத்துக்கிடக்கின்றனர். சில உள்ளூர் சேனல்களின் சிக்கன நடவடிக்கையால் தொடர்ந்து இரண்டு மூன்று நிபுணர்களுக்கு ஒரே இளம் பெண் காம்பியராக பணி புரிய நேரும்போதுதான் அடப்பாவமே என்று தோன்றுகிறது.

ஒரு வைத்தியர் அடிக்கடி இப்படி நேரலையில் தோன்றுவார். கண், மற்றும் பல் தவிர எதையும் பார்க்கமாட்டார். ஒரு ரிஷியின் பெயரை தனக்கு முன்னாள் சேர்த்துக்கொண்டவர். ஒரு நாள் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்..கடும் பல்வலியுடன் ஒரு நேயர் அழைக்கிறார். இவர் சொல்கிறார்,
'அய்யா, இன்று நான் நடத்துவது வேறு நிகழ்ச்சி, இன்று வைத்தியம் பார்ப்பதில்லை, நாளை இதே நேரத்தில் அழையுங்கள், பதிலளிக்கிறேன்.'
ஆம், முற்றிலும் மாறுபட்ட நிகழ்ச்சி. லிங்க் வணிகம். ஆயிரம் ரூபாய் போட்டால் அடுத்த வருடம் நாற்பத்தி ஏழே முக்கால் கோடியும், சில லட்சங்களும் அள்ளித்தரக்கூடிய அற்புத நிகழ்ச்சி. சில பத்திரங்களையும் நமக்கு காட்டுகிறார். சட்டப்படி நடக்கிறதாம்...
ஒரு நாள் அகத்தியர், அடுத்த நாள் சுக்ராச்சாரியார்....டபுள் ஆக்ட்!

இன்னும் பல ஆசாமிகள் இருக்கிறார்கள்...ஆனாலும் இவர்களை நான் கிண்டல் செய்ய மாட்டேன். யார் கண்டது, அடுத்த வருடம் நானே அங்கு அமர்ந்து வாஸ்து வியாபாரமோ மந்திரக்கல் விற்பனையோ நடத்தலாம்.

கோவை கபே

தேன் மிட்டாய்தான் நான் ரசித்து உண்ட முதல் இனிப்பு என்று நினைக்கிறேன். கெட்டியாக இருப்பது போன்ற பாவனையுடன் உள்ள தோலைக்கடித்தால் உள்ளே ஜிவ்வென்று பாயும் இனிப்புப்பாகு. இப்போதும் எங்காவது கிடைக்கலாம். ஆனால் அதே ருசி இருக்காது என்று அதன் மீதே சத்தியம் செய்வேன்.

ஒவ்வொரு பள்ளியின் வாசலிலும் இரண்டொரு கிழவிகள் சாக்கை விரித்து, அதன் மீது இலந்தைபழம், இலந்தைவடை என்று அழைக்கப்படும் இடித்து குழைந்த இலங்தையையும் கமர்கட் போன்ற பல்வேறு மிட்டாய்களையும் விற்பார்கள். மாங்காய் பத்தை , பேரிக்காய், ப்ளம்ஸ், சீசனுக்கு தகுந்தாற்போல் கிடைக்கும். நெல்லிக்காய், சில சமயங்களில் சாயமும் சேர்த்து கிடைக்கும். முனிசிபல் பள்ளியாயிருந்தாலும் கான்வென்டாக இருந்தாலும் இது ஒரு பொதுவான காட்சி. நான் கான்வெண்டிலிருந்து கிக்கானி பள்ளிக்கு இடம் பெயர்ந்தபோது புதுப்புது காட்சிகள். கோன் ஐஸ்க்ரீமையே அப்போதுதான் பார்க்கிறேன். அதுவரை கோன் என்பது அட்டையினால் தயாரிக்கப்பட்டது என்றே நினைத்திருந்தேன். எங்கும் கிடைக்காது என்று சொல்லப்பட்ட கணக்கு புத்தகம் வாங்க என் தந்தை தந்த காசு முழுவதும், ஸ்கூல் பின் கதவு அருகில் மதிய இடைவேளையில் கோன் ஐஸாக கரைந்தது. சின்ன வயதில் எங்கள் ஊருக்கு சென்றபோது, பக்கத்து வீட்டில் வசித்து வந்த கோவில் பணியாளர்கள் வாங்கி வந்த உண்ட கட்டியை சாப்பிடவேண்டும் என்று பிடிவாதம் பிடித்து சாப்பிட்டிருக்கிறேன். கோவில் மடப்பள்ளியில் சமைக்கப்பட்ட இந்த சோறுதான் கோவிலின் கடைநிலை ஊழியர்களான துப்புரவாளர்கள் , வாத்தியம் இசைப்பவர்கள் முதல் அர்ச்சகர்கள் வரை உணவாக திகழும். சில அறிவிலிகள் பிராமணர்களை 'உண்ட கட்டி' என்று அழைக்கும்போது சிரித்துக்கொள்வேன். எந்த கோவிலுக்கு போனாலும் முதலில் பிரசாதக்கடைக்குத்தான் விஜயம். திருப்பதிக்கு போகாவிட்டாலும் சென்று வந்த யாரிடமும் சிறிதும் வெட்கமில்லாமல் லட்டு பிரசாதத்தை கேட்டு வாங்கி தின்பது இன்றும் என் வழக்கம்.

பள்ளி இருந்த இடத்தின் அருகே காமராஜபுரம் என்று ஒரு குடியிருப்பு. பெரும்பாலும் நகரசுத்தி தொழிலாளர்கள் வாழும் பகுதி. பிளாட்பாரத்தில் பெரிய தட்டுக்களில் வேக வைத்த மரவள்ளிக்கிழங்கு பாளம் பாளமாக கடும் மஞ்சள் நிறத்தில் ஜொலிக்கும். எங்கள் வீட்டிலும் மரவள்ளிக்கிழங்கு சாப்பிட்டிருக்கிறேன். ஆனால் இந்த நிறத்தில் அல்ல. மிளகாயும் உப்பும் கலந்து அரைத்த துவையலை, அல்லது மிளகாய்ப்பொடி எண்ணையை தொட்டு வெள்ளை நிறத்தில் தொண்டைக்குள் வெண்ணையை போல் வழுக்கிச்செல்லும். பள்ளியின் வாசலில் எப்போதும் பதநீர் வாரியத்தின் மூன்று சக்கர வண்டி நிற்கும். சில்லென்ற பதநீர் அற்புதமாக இருக்கும்.

வீட்டு வாசல் தேடி வரும் வியாபாரிகள்தான் எத்தனை வகை. ஒரு சதுர கண்ணாடி டப்பாவில் ரோஸ் கலர் பஞ்சு மிட்டாய்களை அடுக்கிக்கொண்டு மணியடித்து விற்கும் வியாபாரிகள், பப்ஸ், பப்ஸ் வேஜிடேபில் பப்ஸ் என்று கூவி வருபவர்கள், வடை போண்டா, முறுக்கு வியாபாரிகள், சின்ன சின்ன கலர் உருண்டைகளை தட்டில் வைத்து, லாடு, லாடு, ரவா லாடு என்று அலறுபவர்கள், ஒரு நீள மூங்கில் கழியில் ஜவ்வு மிட்டாயை சுற்றிக்கொண்டு அதன் உச்சியில் கையில் ஜால்ராவை தட்டும் பெண் பொம்மையுடன் வரும் ஜவ்வு மிட்டாய் வியாபாரிகள் என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். அதுவும் இந்த ஜவ்வு மிட்டாய் வியாபாரிகள் , குழந்தைகள் கைகளில் கடிகாரம், காதுகளில் ஜிமிக்கி என்று அந்த மிட்டாயினாலேயே செய்து கொடுத்துவிடுவார்கள். வண்டியில் சோன் பப்டி வியாபாரம் செய்யும் சிலர், கூடவே ஜவ்வு மிட்டாயையும் கலந்து ஒரு இனிப்பு செய்து கொடுப்பார்கள், அடடா! அமிர்தம்!

ஐஸ் என்றாலே குச்சி ஐஸ்தான். தகரப்பெட்டி போன்ற வண்டியிலும், சைக்கிள் கேரியரிலும் இதன் விற்பனை அமோகமாக இருக்கும். சேமியா ஐஸ், பால் ஐஸ், திராட்சை ஐஸ் என்று பல ருசிகள். பின்னர்தான் ஐஸ்க்ரீம் குச்சி வடிவத்திலும் வந்தன. சாலையில் நிறைய சர்பத் வண்டிகளை பார்க்கலாம். கலர் கலரான திரவங்களை கலந்து சர்பத்கள் கிடைக்கும். மரம் இழைக்கும் உளியைக்கொண்டு ஐஸ் கட்டிகளை இழைத்து குச்சியில் சுற்றி கலர் திரவங்களை தெளித்து கொடுத்தால் பசங்க உறி உறி என்று உறிவார்கள். அதே ஐஸ் துண்டுகளில் மோரீஸ் வாழைபழங்களை அரிந்து போட்டு பழம் போட்ட ஐஸ் என்று ஒரு அலுமினிய கரண்டியையும் போட்டு தருவார்கள். கோவை ஸ்வாமி தியேட்டர் வாசலில்தான் இது பிரசித்தி பெற்றது. இன்று அந்த தியேட்டர் இருந்த இடத்தில் ரத்னா ரெசிடென்சி என்ற ஸ்டார் ஓட்டலும் , வலையப்பட்டி என்ற உயர்தர உணவு விடுதியும் இருக்கின்றன. சர்பத் வண்டிகளின் வடிவம் சிறிது சிறிதாக மாறத்தொடங்கியது. ஒரு பெரிய எவர்சில்வர் அண்டாவில் ஆரஞ்சு சாறு , வண்ணங்கள், ஐஸ் கட்டிகளை கலக்கி வைத்திருப்பார்கள். சர்பத் கேட்பவர்களுக்கு பெரிய டம்ப்ளர்களில் ஊற்றி தருவார்கள். ரோஸ் மில்க் கேட்பவர்களுக்கு அலுமினிய கேன்களில் இருந்து பாலை ஊற்றி, ரோஸ் எசென்சையும் கலந்தால், ரெடி. இந்த வண்டிகளில் சினிமா நடிகர் நடிகைகளின் உருவங்களை பெரிதாக வரைந்து வைத்திருப்பார்கள்.

தியேட்டர் கான்டீன்கள் ஒரு தனி உலகம். இன்றும் சென்ட்ரல் தியேட்டர் கீரைவடையையும் காப்பியையும் பற்றி பேசாத பெருசுகள் அபூர்வம். அவ்வளவு ருசி, பின்னே இங்கு இருந்து தானே அன்னபூர்ணா ஓட்டல்கள் கிளை விரித்ததே. நான் பள்ளி மாணவனாக இருக்கும்போது, பக்கத்தில் இருந்த சென்ட்ரல் தியேட்டரில் , ஜாபர் என்ற புகழ் பெற்ற ஐஸ்க்ரீம் கடை இருந்தது. ஆங்கில படங்கள் மட்டும் திரையிட்ட ரெயின்போ தியேட்டர் காப்பியும் பப்சும் விலை குறைந்தவை, பேராசை அற்றவர்கள் ! ட்ரிங் என்று சோடா கலர் பாட்டில்கள் மீது ஒப்பனர் எழுப்பும் சத்தமும், அஸ்கா பர்பி, தேங்கா பிஸ்கட், தட்ட முறுக்கேய், என்ற ஒலிகளும் தியேட்டர்களுக்கே உரியவை. இதில் தேங்காய் பிஸ்கட் என்பது தேங்காய்க்கே சம்பந்தமில்லாத மைதா, கரும்புச்சர்க்கரை கலவையில் செய்யப்படும் தட்டையான பிஸ்கட். இந்திய சீட்டாவை போல் அழிந்து போன இனங்களில் இதுவும் ஒன்று. ஸ்ரீபதி தியேட்டர் முட்டை போண்டா இன்னொரு புகழ் பெற்ற ஐட்டம். இதன் தயாரிப்பாளரான முத்து, ஸ்ரீபதி முத்து என்றே புகழ் பெற்றார் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்!

வீதிகளில் இனிப்பு கார வண்டிகள் அதிகமாக காணப்படும். இப்போதைய கார்ப்பரேஷன் கட்டிடத்திற்கு அருகில் பழைய மார்க்கெட் இருந்தது. உள்ளே மீன், பழைய புத்தகங்கள் மார்க்கெட் இருந்தது. வெளியில் சில மலையாள முஸ்லீம்கள் பாலக்காடு அல்வாவை கண்ணாடி வண்டிகளில் வைத்து விற்பார்கள். பெரும் பாளமாக கருஞ்சிவப்பு நிறத்தில் அல்வா கெட்டியாக இருக்கும். சில சிறு வண்ண வித்தியாசத்துடன் தேங்காய் எண்ணை மணம் வீசும் வேறு அல்வாக்களும் பக்கத்தில் இருக்கும். நேந்திரங்காய் சிப்ஸ் அப்போது அங்கு மட்டும்தான் கிடைக்கும். இன்று ஐந்து முக்கில் மட்டும் ஒவ்வொரு முக்கு மூலையிலும் ஒரு கடை, பிரம்மாண்ட அடுப்பில் சிப்ஸ்களை வறுத்து எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு பாய் இரவு நேரத்தில் தன் வண்டியில் அல்வாவும், தேங்காய் பர்பியும் மட்டும் விற்றுக்கொண்டு வருவார். அவர் எப்படா வருவார் என்று ஒரு கோஷ்டியே காத்துக்கொண்டிருக்கும். இஸ்லாமியர் தெருக்களில் காலை நேரத்திலேயே சிலர் வண்டிகளில் வைத்து பாயசம் விற்றுக்கொண்டு வருவார்கள். இந்த வீதிக்கு குடி வந்த புதிதில், ஏக்கத்துடன் இந்த பாயசம் குடிப்பவர்களை பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன்.

இப்போது தமிழ்நாட்டின் பொது உணவாக கருதப்படும் பரோட்டா, அப்போது சில இஸ்லாமியர் கடைகளில் மட்டும் கிடைக்கும். சில மத்திய தர வர்க்கத்தினர் அதை சாப்பிடுவதையே கேவலமாக நினைப்பார்கள். எங்கள் வீட்டருகே இருந்த மொம்மது டீ கடையில், சில நாட்களில் காலை டிபன் தயாராகவில்லை என்றால் என் தந்தை பரோட்டா சால்னாவை வாங்கி , மதிய உணவுக்கும் கட்டி கொடுத்துவிடுவார். அந்த கோதுமை பரோட்டாவின் பழுப்பு நிறமும் மொறுமொறுப்பும் மீண்டும் வரமுடியாதவை. எங்கள் பள்ளி, குஜராத்தியரும் பிராமணர்களும் அதிகமாக பயின்ற இடம். மதிய வேளைகளில் நான் பரோட்டாவுடன் இருந்தால் அது அவர்களுக்கெல்லாம் ஒரு அதிசயம். சிலருக்கு பொறாமையும் கூட.

பலகார வண்டிகள் என்றால் உடனே நினைவுக்கு வருவது, ராஜ வீதி, பெரிய கடை வீதி மற்றும் வைசியாள் வீதி. இன்று வண்டிகள் குறைந்தாலும் இங்கு சாப்பிடுபவர்கள் குறையவேயில்லை. கோமுட்டி செட்டியார்கள் இதில் கில்லாடிகள். டைம் டேபிள் வைத்து சாப்பிடுவார்கள். தயிர் வடை, பப்பு ரோட்டா, கரம் மற்றும் கரம் பொரிகள், கச கசா அல்வா, பலாப்பழ அல்வா, புலுசு அடை, ஜவ்வரிசி போண்டா, பணியாரம், இந்த கால பர்கருக்கு தாத்தாவான அந்த காலத்து மசாலா பன், தட்ட முறுக்கு சாண்ட்விச் ,பூசணி விதை பர்பி, கோதி அல்வா, தட்டை முறுக்கு, பால்கோவா , சீம்பால், என்று செம கட்டு கட்டுவார்கள். இரவு நேரங்களில் தேங்காய் பருத்தி பால் என்று ஒரு பானத்தை வண்டியில் வைத்து விற்று வருவார்கள். எங்க ஊர் வெந்தயக்காடி ருசியில் இருக்கும். ஒரு பெரிய பயில்வானின் படத்தை வரைந்து சகல மாலை மரியாதைகளுடன், பீம புஷ்டி அல்வாவை சில மதுரை பார்ட்டிகள் வண்டியில் வைத்து விற்று வருவார்கள். ஒரு அரை கிலோ சாப்பிட்டால் பயில்வான் ஆகி விடலாம் அல்லது பேதியில் போய்விடலாம். சுண்டல் வண்டிகளும், வேக வைத்த, மற்றும் வறுத்த கடலை வண்டிகளும் பிரசித்தம். தினம் ஒரு ஐட்டத்தை தன் பெட்டியில் 'இன்றைய ஸ்பெஷல்' என்று சைக்கிளில் விற்கும் ஒருவரை இந்த பகுதியில் பார்த்திருக்கிறேன்.பாணி பூரியை பிரபலமாக்கியது கூட இங்கிருந்த கந்தசாமி கடைதான். இன்று பரோட்டாவை போல் அதுவும் ஒரு தேசிய பலகாரம். எங்கெங்கு நோக்கினும் ஆண்களும் பெண்களும் பேல்பூரியையும் கட்லேட்டையும் பானிபூரியையும் சரமாரியாக விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். கோவையை போல் வேறு எங்கும் இப்படி இருப்பதாக தெரியவில்லை. ஒரு முறை கடலூரில் என் நண்பர்களை சந்தித்தபோது தெரிந்த விவரம், அவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் பொருட்காட்சியை எதிர்பார்த்து இருப்பார்களாம். அப்போதுதான் பாணி பூரியை சாப்பிட முடியுமாம். அடப்பாவமே, எங்க ஊருக்கு வாங்கையா, டீக்கடையை கூட பல லட்சத்துக்கு இன்டீரியர் டெகரேட் செய்து வைத்திருப்பார்கள் என்பேன். வெளியூர் போனால் அங்குள்ள சிறப்பு ஐட்டங்கள் என்ன என்று தேடுவதுண்டு. நாஞ்சில் நாடன் மணிவிழாவுக்கு எங்கள் ஊரான நாகர்கோவிலுக்கு போயிருந்தபோது, நண்பர்களுக்கு முந்திரிக்கொத்தும் , வெள்ளை நிற சிலேப்பியும், மட்டிப்பழமும் , நொங்கு சர்பத்தும் அறிமுகப்படுத்தினேன். திருநெல்வேலி அல்வா இல்லாமலா? சென்னையில் படித்த காலங்களில் ரத்னா கபேயின் இட்லி சாம்பாரிலும் ரசமலாயிலும் , எங்கும் கிடைத்த லஸ்ஸியிலும் மூழ்கிக்கிடந்தேன். கேரளா போனால் கறிமீன் எங்கே கிடைக்கும் என்று அலைவேன்.

மலையாளிகள் அதிகமாக இருப்பதால், பழ பஜ்ஜி, அவல் பொறி, குழாய்புட்டு, ஆப்பம் போன்ற வகைகள் அவர்களுடைய டீக்கடைகளிலும் சின்ன ஓட்டல்களிலும் கிடைத்தன. இப்போது அப்படிப்பட்ட ஓட்டல்கள் இருக்கின்றனவா என்றே தெரியவில்லை. இப்போது மைசூர் பாகில் கின்னஸ் ரிக்கார்ட் ஏற்படுத்தியிருக்கும் கிருஷ்ணா ஸ்வீட்சில் அப்போது சுடச்சுட கிடைக்கும் கிச்சடியும், காராபூந்தி போட்ட தயிர்வடையும் பயங்கர புகழ் பெற்றவை. சென்ட்ரல் பிரியாணியும், ஈரானி ஓட்டலும், பழைய பெங்களூர் பிரியாணி ஓட்டலும், விச்வனாதைய்யர் மிட்டாய் கடையும் மித்ர சமாஜும் பழைய நினைவுகள் மட்டுமே. எங்கள் வீதியில் கிடைக்கும் கறிவடையும் , மட்டன் பப்சும் ரம்ஜான் ஸ்பெஷல் என்று வருடம் ஒரு மாதத்திற்கு மட்டுமே கிடைக்கிறது.
கிருஷ்ண விலாசின் பாதாம் அல்வாவும், லக்கி கபேயின் சமோசாவும் டீயும், அதன் புகழ் பெற்ற சப்ளையர் கன்னத்தில் ஸ்பைடர்மேன் போல் விழாமல் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் பென்சிலும் நீங்காத நினைவுகள்.

பழைய தின்பண்டங்கள் அதே இடங்களில் இன்றும் கிடைக்கின்றனவா?
பாம்பே ஆனந்த பவனில் இன்னும் அதே சோன் பப்டி கிடைக்கிறது.
அங்கண்ணன் கடையில் இன்னும் பிரியாணி கிடைக்கிறது.
ஆதித்தன் கடையில் கச கசா அல்வாவும், ஒய் எம் சி எ பக்கத்தில் வாழைப்பழ பஜ்ஜியும் , முரளி ரெஸ்டாரன்ட்டில் சப்பாத்தி சிக்கனும் , ரங்கே கவுடர் வீதி பெரியவர் கடையிலும் ஐந்து முக்கு காவேரி ஐசிலும் அதே ருசியுடன் சோடா சர்பத் கிடைக்கிறது. ரயில் நிலையத்திற்கு எதிரில், சற்று இடம் மாறிய நிலையில் இன்னும் தேவி ஓட்டலில் மங்களூர் பாணி பரோட்டாவும், சிக்கன் கறியும் கிடைக்கிறது. ஸ்டேன்ஸ் பள்ளி அருகில் இருந்த சாலையில் பிளாட்பார டீக்கடையாயிருந்த பர்மா பாய் கடை, இன்று பல கிளைகளுடன் விரிந்து நிற்கிறது. சுப்பு மெஸ் அதே பொலிவுடன் நடைபெறுகிறது. எழுவதுக்கும் அதிகமான ஆண்டுகளை கடந்தும் ராயல் இந்து ரெஸ்டாரன்ட் அப்படியே இருக்கிறது.

இன்னொரு புறம் பீட்சா பர்கர் கடைகளும், அதி நவீன அலங்கார ஓட்டல்களும் , ஐஸ்க்ரீம் பார்லர்களும் தினமும் இந்த வளரும் நகரத்தில் தோன்றிக்கொண்டேதான் இருக்கின்றன. ஆட்கள் சாப்பிட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

சைக்கிள் நாட்கள்

அவ்வப்போது மனிதனின் கண்டுபிடிப்புக்களை குறித்து ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்துவிடுவேன்.

சைக்கிள் என்றும் என் பிரியத்திற்குரிய விஷயம். இரண்டு சக்கரங்கள், ஒரு பெடல், ஒரு பிரேமை வைத்து என்னமாய் கண்டுபிடித்திருக்கிறான் பாருங்கள். வேஷ்டி கட்டியவன், காலை முன்னால் தூக்கி அமர்கிறான், பேன்ட் போட்டவன் காலை அலேக்காக தூக்கி பின்னால் போடுகிறான். சைக்கிள் ஓட்ட பழகுவதற்கு முன்பே ஒரு குட்டி சைக்கிள் விபத்தில் சிக்கியவன் நான். ஐந்தாம் வகுப்பு விடுமுறையில் பூதப்பாண்டியில் இருந்து திட்டுவிளை செல்லும் பாதையில் என் சித்தப்பாவுக்கு பின்னால் அமர்ந்திருந்தவன், காலை சக்கரத்துக்குள் விட்டுவிட்டேன். இன்றும் அந்த பெரும் காயத்தின் தழும்பு என் காலில் உள்ளது.
பிறகுதான் சைக்கிள் விட கற்றுக் கொண்டேன். அது ஒரு நீண்ட நாள் பயிற்சியாக நீண்டது. பல ஆசிரியர்கள், பல உத்திகள் . இருவது இன்ச் வாடகை சைக்கிள் எடுக்கவேண்டியது, அதை குருநாதர்கள் கையில் ஒப்படைக்கவேன்டியது, அவர்கள் அனுபவித்தது போகத்தான் சிஷ்யனான எனக்கு. நகரின் மத்தியில் நெரிசலான இடத்தில் வாழும் எங்களுக்கு பக்கத்து யூனியன் பள்ளி மைதானமும் சிட்டி முனிசிபல் பள்ளி மைதானமும்தான் பயிற்சி களங்கள். எப்போதும் கால்பந்து விளையாடும் மைதானங்கள் அவை. அப்போது கிரிக்கெட் பைத்தியம் அவ்வளவாக இல்லாத காலம். பசங்கள் கால்பந்து விளையாடாத நேரமாக பார்த்து போகவேண்டும். பின்னால் ஒருவர் சீட்டை பிடித்துக்கொண்டே ஓடிவரும்போது பேலன்சுடன் ஓட்ட இயலும். அவர் விட்டு விட்டார் என்று தெரிந்தால் அவ்வளவுதான் .விழுந்துவிடுவேன். ஆனாலும் பேலன்ஸ் கை வந்தபோது கிடைத்த சந்தோசம் இருக்கிறதே, அதை வர்ணிக்க இயலாது.காலை வேளையில், இளஞ்சூரிய வெயிலில் அகண்ட மைதானத்தில் சைக்கிள் காற்றை கிழித்து பறக்கும் சுகம், விமானப் பயணத்திலும் கிடைக்குமா? சந்தேகம்தான்.

பிறகு அட்வான்ஸ் பயிற்சிகள். குருநாதர் இரண்டு கற்களை ஒரு அரையடி வித்தியாசத்தில் வைத்துவிடுவார். அந்த இடைவெளியில் லாவகமாக செலுத்தவேண்டும். ஒரு சர்க்கஸ் வீரனுக்குரிய பெருமை அதை செய்தால் கிடைக்கலாம். மேலும் டபுள்ஸ், ட்ரிபிள்ஸ், கைகளை விட்டு ஓட்டுதல் போன்ற போஸ்ட் டிப்ளமா பயிற்சிகளையும் கடந்த பின் சாலையில் வெள்ளோட்டம். பல தர வாகனங்களுக்கு இடையில் சைக்கிளை பெருமையுடன் ஓட்டும்போது அடடா என்ன சுகம்.

என் முதல் சைக்கிள் ஒன்பதாவது வகுப்பு படிக்கும்போதுதான் கிடைத்தது.செகண்ட் ஹேண்ட் இருவது இன்ச் சைக்கிள். அதை பள்ளிக்கு ஓட்டிச்சென்ற முதல் நாள் என் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. நண்பர்களிடம் அதை காட்டி காட்டி பெருமையில் பூரித்துக்கொண்டு இருந்தேன். அவர்களிடம் பெரும்பாலும் இருந்தது அப்போது புகழ் பெற்றிருந்த பி எஸ் ஏ ஸ்போர்ட்ஸ் சைக்கிள்கள் மற்றும் உறுதியான ராலே, ஹெர்குலெஸ், அம்பர் வகையறாக்கள். என்னிடம் இருந்ததோ ரீபெயிண்ட் செய்த ஒரு டப்பா வண்டி. ஆனாலும் அது ஒரு பொன் குஞ்சு அல்லவா! முதல் நாள் பள்ளி விடும் மணி அடிக்கிறது. பகல் முழுவதும் சைக்கிள் ஞாபகமாகவே இருந்த எனக்கு அது ஒரு விடுதலை சங்கு. பாய்ந்து சைக்கிள் ஸ்டாண்டிற்கு வருகிறேன். வண்டியை தள்ளிக்கொண்டு ரோட்டுக்கு வருகிறேன். அங்கு என் சக மாணவர்கள் டிராபிக் ஒழுங்கு படுத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள். சாலையில் வந்துகொண்டிருக்கும் வண்டிகளை நிறுத்தி எங்களுக்கு வழி விடுகிறார்கள். எல்லோரும் என்னையும் என் சைக்கிளையும் பார்ப்பது போல் எனக்கு ஒரு குறுகுறுப்பு. பெடலில் கால் வைக்காமல் தாவி ஒரு டைவ் அடித்து சைக்கிளில் ஏறி பறக்கிறேன். கிக்கானி பள்ளி மாணவர்கள் அனைவரும் என்னை துரத்தி வருவது போன்ற உணர்வு.

பள்ளி நாட்களில் சைக்கிள் ஒரு பெருமையான விஷயம்தான். கொஞ்ச நாட்களில் இருவது இன்ச் சலித்துப்போய் பெரிய சைக்கிள் வேண்டுமென்று என் தந்தையை நச்சரிக்க தொடங்கிவிட்டேன். மீண்டும் ஒரு செகண்ட் ஹேண்ட் ராலே வண்டி வாங்கித்தரப்பட்டது. அப்போது சைக்கிளை அலங்கரித்துவைத்துக்கொள்வது ஒரு பெரிய பேஷன். சிலர் ஹேண்டில் பாரில் நீள நீளமான குஞ்சங்களை இணைத்துக்கொள்வர். பிரேமிலும் குஞ்சங்கள் தொங்கும். டைனமோ திருட்டு போகாமல் இருக்க அதற்க்கு ஒரு சங்கிலி, டூம் விளக்கிற்கு கிழவர்கள் மப்ளர் அணிவது போல் ஒரு துண்டு துணி, சக்கரத்து போர்க் கம்பிகளில் பாசி மணிகள், அலங்காரமான சைட் பெட்டிகள் , விதவிதமான எக்ஸ்ட்ரா பிட்டிங்குகள் , க்ரோம் ப்ளேட்டிங் செய்த மட் கார்டுகள், என்று சிலர் சைக்கிளை அலங்காரமாக வைத்திருப்பார்கள். எங்களது ஆர்ட்ஸ் கடையில் சைக்கிளில் விதவிதமான படங்களை வரைவதற்காகவே நிறைய வாடிக்கையாளர்கள் வருவதுண்டு. எனக்கும் இந்த பைத்தியம் பிடித்தது. எனது சைக்கிள் சைட் பெட்டியில் விதவிதமான ஓவியங்கள் இடம்பெறும். காமிக்ஸ் பாத்திரங்கள், மண்டை ஓடுகள் என்று பள்ளியிலும், பின்னர் அரிவாள் சுத்தியல் போன்ற புரட்சி வடிவங்களும் கல்லூரி நாட்களிலும் இடம் பெற்றன. மிச்ச இடங்களில் விதவிதமான ஸ்டிக்கர்கள் வேறு.

டிவி இல்லாத அந்த நாட்களில் நகர்ப்புற மக்களுக்கு சினிமா முக்கிய பொழுதுபோக்கு.தியேட்டர்களில் எப்போதும் கூட்டம் நிரம்பி வழியும். அப்போது கோவையில் ஒவ்வொரு தியேட்டரிலும் சைக்கிள் டிக்கட் என்று ஒரு பிரிவு இருக்கும். மிதிவண்டிகளை முதல் நாள் இரவே தியேட்டரில் க்யூவில் நிறுத்திவிடுவார்கள். டிக்கட் கொடுக்கும் நேரத்தில் சைக்கிள்களை வரிசையாக தள்ளிக்கொண்டு செல்வார்கள். ராயல் , ராஜா, சென்ட்ரல், ரெயின்போ போன்ற தியேட்டர்களில் சிவாஜி, எம்ஜியார், ஜேம்ஸ் பாண்ட் படங்களுக்கு கிலோமீட்டர் கணக்கில் இந்த சைக்கிள் வரிசை நீண்டிருக்கும். இப்போது இவை எல்லாம் பழைய கதை.

கோவில் திருவிழாக்களை விட்டால் அப்போது இன்னொரு பொழுதுபோக்கு, வீதிகளில் கொஞ்சம் அகலமான இடம் இருந்தால், ஒரு வாரம் விடாமல் சைக்கிள் விடும் சாகசங்கள்தாம். நான் சின்ன பையனாக இருக்கும்போது இத்தகைய சாகசங்களை வாயை பிளந்து கொண்டு பார்த்திருக்கிறேன். பள்ளியை விட்டு வந்தவுடன் பையை தூக்கி எறிந்து விட்டு ஓடிவிடுவேன். சைக்கிள் வீரர் கால்கள் ஏழு நாட்களுக்கு தரையில் படாது என்பதுதான் சிறப்பு. கையை விட்டுவிட்டு ஓட்டுவார், தலைகீழாக ஓட்டுவார், பானைகளில் நீர் எடுத்து ஓட்டிக்கொண்டே குளிப்பார், உடை மாற்றுவார். எப்போது சிறுநீர் மலம் கழிப்பார் என்பது மட்டும் புரியாத புதிர். மாலை நேரங்களில் சினிமா பாடல்களுக்கு சைக்கிளில் இருந்தபடியே நடனம் ஆடுவார், கூடவே ஒரு கவர்ச்சி கன்னியும், காமெடியனும் இருப்பார்கள். 'ஆடப்பிறந்தவளே ஆடிவா...', 'கண்டவர் கண்ணு படும் செல்லாத்தா,'நான் தென்ன மரத்துல குந்தியிருப்பதை சின்ன பாப்பா' போன்ற சூப்பர் ஹிட் பாடல்களுக்கு இவர் எப்போது ஆடுவார் என்று அனைவரும் காத்துக்கொண்டிருப்பார்கள். அப்போதுதான் கலெக்ஷனும் தூள் பறக்கும்.

பள்ளி விட்டு வரும்போது, இதே சாகசங்கள் தொடரும். புரூக் பாண்ட் ரோட்டில் மாணவ மாணவியர் நடந்து சென்று கொண்டிருப்பார்கள். சில ஆசிரியர்களும் மெதுவாக சைக்கிளில் போய்க்கொண்டிருப்பார்கள். அவர்கள் பின்னால் சென்று கண கணவென்று மணியடிப்பதும், ஹேண்டில் பாரில் வயிற்றை ஊன்றி நின்று கொண்டு செல்வதும், தலை வாரிக்கொண்டே சைக்கிள் ஓட்டுவதும் மாணவர்களின் முக்கியமான சாதனைகள். அந்த கால கட்டங்களில், நகராட்சி, மற்றும் பஞ்சாயத்துக்களில் சைக்கிளுக்கு வரி கட்டி ஒரு பாஸை பிரேக்கிலோ அல்லது சீட்டுக்கு அடியிலேயோ இணைத்துக்கொள்ளவேண்டும். அது பெரும்பாலும் ஒரு இரும்புத்தகடு. யாரும் இதை ஒழுங்காக கட்ட மாட்டார்கள். திடீரென்று ஒரு வதந்தி கிளம்பும். 'பெரியாஸ்பத்திரி பக்கத்தில், முனிசிபாலிடிகாரன் பாஸ் புடிக்கிறானாம்' என்று யாராவது கிளப்பி விடுவார்கள், அவ்வளவுதான், சைக்கிள் பார்ட்டிகள் அனைவரும் அந்த இடத்தை தவிர்ப்பதற்காக சந்து பொந்துகளுக்குள் புகுந்து பறப்பார்கள்.

கல்லூரியில் என் சைக்கிள் தொலைந்து போன கதையை நான் ஏற்கனவே எழுதியிருக்கிறேன். அப்போது சினிமா சொசைட்டி பைத்தியம் பிடித்து ஆட்டியது. ஸ்ரீபதி தியேட்டரில் அரவிந்தனின் 'தம்பு' பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து நாலைந்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள கணபதி வேலன் தியேட்டருக்கு கே.ஜி.ஜியார்ஜின் ' ஸ்வப்னாடனம்' பார்க்க வெயிலில் சைக்கிள் மிதித்த காலங்கள். தொய்ந்து போன பிலிம் சொசைட்டியை புத்தாக்கம் செய்கிறேன் என்று 'சாருலதா' படம் போட, ஒவ்வொரு உறுப்பினர் வீட்டுக்கும் சைக்கிளில் சென்று அறிவித்த காலம்...சட்டக்கல்லூரியில் படிக்கும் வரை சைக்கிள்தான். பின் ஏனோ அதை ஓட்டுவது ஏதோ அவமானகரமான செயல் போல் கோவை நகரத்தில் நிகழ ஆரம்பித்தது. பெரும்பாலும் அனைவரும் மொபெட் அல்லது ஸ்கூட்டர் வாங்க ஆரம்பித்தனர். ஆனாலும் பிற நகரங்களில் சைக்கிள் நீண்ட நாட்கள் கழித்துதான் அழிய ஆரம்பித்தது என்று நினைக்கிறேன். கடலூர், விருத்தாச்சலம் போன்ற நகரங்களில் வக்கீல்கள் கோட்டும் கவுனும் அணிந்து சைக்கிளில் பறப்பார்கள். சென்னையில் கூட சென்ற நூற்றாண்டின் இறுதியில் மூக்கையா, சூசைராஜ் போன்ற பெரும் ஓவியர்கள் சர்வ சாதாரணமாக சைக்கிளில் பயணிப்பதை பார்த்திருக்கிறேன். என்ன கொடுமை என்றால், என் தந்தையுடன் சைக்கிளில் பயணம் செய்திருக்கிறேன், தனியாகவும், டபுள்சிலும். ஆனால் என் குழந்தைகள் நான் சைக்கிள் ஓட்டுவதை கூட கண்டதில்லை . இப்போதெல்லாம் எங்கள் சாலைகளில் சைக்கிள்களை அபூர்வமாகத்தான் காணமுடிகிறது. தினமும் , மன நலம் குன்றிய ஒருவர் தன் பழைய சைக்கிளில் ஏராளமான குப்பைகளை மூட்டையாக கட்டிக்கொண்டு , காற்றில்லாத சக்கரங்களை உருட்டிக்கொண்டு இலக்கில்லாமல் சென்று கொண்டிருப்பதை மட்டும் தவறாமல் பார்க்கிறேன்.